عملکرد فرآیند مواد آهنگری

چکش خواری

چکش خواری به توانایی آهنگری مواد فلزی برای تغییر شکل بدون ترک در حین ماشینکاری تحت فشار اشاره دارد. از جمله در حالت گرم یا سرد می توان به آهنگری، نورد، کشش، اکستروژن و سایر پردازش ها اشاره کرد. چکش خواری در واقع عملکردی از کیفیت پلاستیک مواد فلزی آهنگری است که عمدتاً به ترکیب شیمیایی مواد فلزی آهنگری مربوط می شود.

قابلیت جوشکاری

جوش پذیری به فلز آهنگری در ساختار خاص و شرایط فرآیند از طریق روش جوشکاری معمولی برای به دست آوردن الزامات کیفی مورد انتظار در عملکرد اتصال جوش اشاره دارد، به طور کلی، هدایت حرارتی خیلی زیاد یا خیلی کم، انبساط حرارتی، انعطاف پذیری کم یا جوشکاری است. اکسیداسیون آسان، مکش فلز، جوش پذیری ضعیف است. آهنگری های فولادی کم کربن جوش پذیری خوبی دارند، آهنگری های فولاد کربن متوسط ​​جوش پذیری متوسط، فولاد کربن بالا، فولاد آلیاژی بالا، چدن و ​​آلیاژ آلومینیوم جوش پذیری ضعیفی دارند.

ماشین کاری

ماشینکاری به دشواری آهنگری مواد فلزی پس از برش برای برآوردن نیازهای قطعه کار اشاره دارد. قابلیت ماشینکاری برش با زبری سطح قطعه کار، سرعت مجاز برش و درجه سایش ابزار اندازه گیری می شود. این به عوامل زیادی مانند ترکیب شیمیایی، خواص مکانیکی، هدایت حرارتی و درجه سختی کاری مواد فلزی مربوط می شود. آهنگری ها معمولاً از سختی و چقرمگی به عنوان شاخص ناهموار ماشین کاری برش استفاده می کنند. به طور کلی، هر چه سختی مواد فلزی بالاتر باشد، برش سخت‌تر می‌شود. اگرچه سختی زیاد نیست، سختی زیاد است و برش سخت تر است. فلزات غیرآهنی ماشین کاری بهتری نسبت به مواد آهنی دارند، چدن ماشین کاری بهتری نسبت به فولاد دارند و فولاد کربن متوسط ​​ماشین کاری بهتری نسبت به فولاد کم کربن دارند.


فنی عملیات حرارتی

اشاره به آهنگری یا عملیات حرارتی آلیاژ در محدوده حالت جامد، از طریق گرم کردن، حفظ حرارت و روش های خنک کننده معین، به طوری که سازماندهی داخلی فلز یا آلیاژ را تغییر دهد و عملکرد مورد نیاز یک کاردستی عملیات حرارتی را به دست آورد. فلز پس از عملیات حرارتی، ریزساختار و توانایی تغییر ویژگی، از جمله سختی پذیری، سختی پذیری و شکنندگی مزاج، روند اکسیداسیون و کربن زدایی و غیره.